Ο πολεοδομικός ιστός της αρχαίας, της ρωμαϊκής και της παλαιοχριστιανικής Πάτρας παραμένει αμετάβλητος, διατηρώντας τα ίδια σημεία αναφοράς: την ακρόπολη, τις αγορές, τους ναούς, το υδραγωγείο, τις κύριες οδικές αρτηρίες, τα δημόσια λουτρά και το λιμάνι με τις εγκαταστάσεις του. Έξω από τα τείχη βρίσκονταν κοιμητήρια, περιβόλια, επαύλεις και ίσως μια εβραϊκή συνοικία με τη συναγωγή της. Στη ρωμαϊκή Πάτρα κεντρικά σημεία αναφοράς είναι επίσης το ωδείο και το αμφιθέατρο. Η αστική ζωή της μεσαιωνικής πόλης διασπάται σε συνοικίες που παίρνουν το όνομά τους είτε από τις εκκλησίες τους είτε από τις ασχολίες των κατοίκων, όπως τα Κανδριάνικα με τα μεταξουργεία του Ιωάννη, του γιου της Δανιηλίδας. Στα υστεροβυζαντινά χρόνια και στην πρώιμη Τουρκοκρατία ο οικισμός, με πυρήνα το κάστρο, περιορίστηκε στα ψηλότερα μόνο μέρη, ενώ στην παράλια πεδιάδα υπήρχαν μόνο χωράφια. Από τον 10ο αιώνα αναπτύσσονται στην Πάτρα οι βιοτεχνίες παραγωγής ειδών πολυτελείας, η βιοτεχνία επεξεργασίας μεταξιού και τα βαφεία. Η εβραϊκή κοινότητα στην πόλη, εγκατεστημένη από τα ρωμαϊκά χρόνια, απασχολείται στη βιοτεχνία μεταξωτών και λινών υφασμάτων. Ο εβραϊκός μαχαλάς και το γειτονικό του νεκροταφείο, η παραλιακή συνοικία Τσιβδί με τα καταστήματα των μεταπρατών, ο χαρακτηρισμός της ανατολικής πύλης του κάστρου ως «εβραϊκής», αναφέρονται στην εποχή μετά την άφιξη των ισπανοεβραίων προσφύγων. Στον 16ο αιώνα ανήκει και η παλαιότερη από τις τριάντα δημοσιευμένες επιτύμβιες επιγραφές από το εβραϊκό νεκροταφείο.