«Να εκφράσουμε τη μουσική ψυχή του πλήθους, των μεγάλων βιομηχανικών ναυπηγείων, των τρένων, των υπερωκεανείων, των τεθωρακισμένων, των αυτοκινήτων και των αεροπλάνων. Θα προσθέσουμε τελικά στα μεγάλα κυρίαρχα μοτίβα του μουσικού ποιήματος το δοξασμό της μηχανής και το θρίαμβο του ηλεκτρικού». Κάπως έτσι καταλήγει το μανιφέστο του ο μουσικός Balilla Pratella το 1911 στο Μιλάνο. Στον ιταλικό φουτουρισμό αναφέρεται η συγγραφέας, κίνημα τέχνης και πολιτικής, γοητευμένο από τις νέες φόρμες που περιέχουν την καινούρια βαρβαρότητα. Στον απόηχό του βρίσκονται οι σύγχρονοι μουσικοί προβληματισμοί και η ηλεκτρονική μουσική. Στη στασιμότητα της κατασταλαγμένης «οργανικής εποχής», ο Σαιν-Σιμόν αντιπαραθέτει τους πυρετούς και τις αγωνίες της «κριτικής εποχής». Η μουσική υπακούει στη διαίσθηση, στη δίχως νόημα φαντασία, στη βία, στη διαρκή δυναμική κίνηση. Η ουσία των πραγμάτων βρίσκεται μέσα στη μουσική αποσύνθεση ήχων και θορύβων. Από το 1911, σε μια προβληματική που περιστρέφεται γύρω από το ζήτημα μιας ζωντανής προσωπικότητας που βρίσκεται σε «κατάσταση συναγερμού», σε «βίαιη ασυμφωνία» με το περιβάλλον της, ο Σένμπεργκ υποστηρίζει στην Πραγματεία περί Αρμονίας ότι μόνον η κίνηση παράγει την αληθινή παιδεία (Bildung) που, με το κριτικό πνεύμα του «μαθητή», αρθρώνεται απέναντι στην παιδεία παραδοσιακού τύπου. Ο καλλιτέχνης, λέει ο Σένμπεργκ, δεν δημιουργεί σύμφωνα με τα κριτήρια του ωραίου μα σύμφωνα με μια εσωτερική ανάγκη. Γενικά στη φουτουριστική τέχνη το «λειτουργικό» είναι συνώνυμο του «δημιουργικού». Η διαίσθηση ως δυνατότητα εξυπνάδας, ως πρώτη ουσία της έμπνευσης έχει σχέση με την κίνηση, την ενέργεια, τη δύναμη που, εμπνευσμένοι από τον Μπεργκσόν, τον Σορέλ και τον Νίτσε, οι φουτουριστές υιοθέτησαν.