Στο «έκτακτο τεύχος» 118, που αναφέρεται αποκλειστικά στην περίοδο της ελληνικής αρχαιότητας (776 π.Χ. -393 μ.Χ.), εξαιρετικοί συνεργάτες διαπραγματεύονται σε λίγες σελίδες ένα θέμα εξαιρετικά ευρύ.
Ένας αρχαιολόγος μας εισάγει στο αφιέρωμα παρουσιάζοντας αγγεία με την απεικόνιση μιας ψυχής άυλης αλλά ανθρώπινης. Μεταξύ λογοτεχνίας και φιλοσοφίας κυμαίνεται ο βιωματικός στοχασμός που, πριν καταλήξει στον ανοιχτό δυισμό και την πλατωνική καταδίκη του σώματος, θα χρειαστεί να εγκαταλείψει πρώτα ένα ποιητικό ομηρικό κοσμοείδωλο και μια ενσωματωμένη, φλογερή ηρακλείτια ψυχή. Ένας ψυχίατρος παρακολουθεί την ανάδυση της έννοιας της ψυχικής νόσου και αποκαλύπτει την κατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ ιατρών και φιλοσόφων. Μια ψυχαναλύτρια σχολιάζει τα όνειρα στην αρχαιότητα και αναλύει κάποια «όνειρα πένθους». Ο ιστορικός που έβαλε τα αρχαία όνειρα στις αναγνώσεις μας ξεδιπλώνει το φάσμα από το όνειρο στην τρέλα και, παράλληλα, μας παρουσιάζει τον Δημόκριτο να στήνει παγίδα στα «φαντάσματα», τον Αντώνιο παγιδευμένο από τους πειρασμούς. Μεταξύ πολλών άλλων, η εκστατική όραση έρχεται και πάλι στο προσκήνιο με την τραγική μορφή της Κασσάνδρας. Από τον Αισχύλο στον Σοφοκλή, δύο άρθρα για την Ηλέκτρα, το ένα φιλολογικό, το άλλο θεατρολογικό, αναδεικνύουν την ψυχοπαθολογία αυτού του τραγικού υποκειμένου και την πρόσληψή του από τη νεωτερική Ευρώπη. Τα δυο τελευταία άρθρα, ιστορικά και φιλολογικά, μας μεταφέρουν στο περιβάλλον της ύστερης αρχαιότητας και, είτε με τα μυθιστορήματα είτε με τα μάγια, μας αποκαλύπτουν ότι ακαταμάχητο είναι το πάθος ανάμεσα στον Έρωτα και την Ψυχή. Το θέμα αυτό έδωσε στο τεύχος το εξώφυλλό του.