Στο βυζαντινό σύστημα ψυχοπαθολογίας διακρίνεται μια ιδιαίτερη κατηγορία ψυχοπαθολογίας η ασθένεια του αισθήματος. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι το αίσθημα ως διαταραχή την Βυζαντινή περίοδο εντάσσεται στο πλαίσιο των διαταραχών περισσότερο από τους ιατρούς της εποχής παρά από τους εκκλησιαστικούς πατέρες με ιατρική παιδεία.
Ως βασικά συμπτώματα περιγράφονται η δυσθυμία, η αϋπνία, η οινοποσία, η ασιτία και η διαρκής αναζήτηση του έρωτα σαν πάθος.
Η θεραπεία περιλαμβάνει ησυχία, μέτρια δίαιτα, την χρήση του «φόβου», τροποποίηση της σκέψης, την μίμηση προτύπων.
Κάποιοι συγραφείς συσχετίζουν παθολογικά την ασθένεια του αισθήματος με την γονόρροια και τα λιβιδινικά όνειρα.