Στη διάρκεια των γεωλογικών περίοδων του «Τεταρτογενούς αιώνα» (2.000.000 – 10.000 χρόνια πριν από σήμερα), του Πλειστόκαινου και του Ολόκαινου (της εποχής που διανύουμε σήμερα), σημειώθηκαν νέες γεωλογικές μεταμορφώσεις και γεωγραφικές διαφοροποιήσεις. Την Παλαιολιθική περίοδο δημιουργείται ο Κορινθιακός κόλπος. Επτάνησα, Ήπειρος, Στερεά, Θεσσαλία, Πελοπόννησος και Εύβοια ήταν ενωμένες. Δεν υπήρχε ο Αμβρακικός, ούτε ο Παγασητικός και ο Ευβοϊκός. Κρήτη και Πελοπόννησος επικοινωνούσαν ίσως με γέφυρα ξηράς. Η Αιγηίς περιελάμβανε όλη τη σημερινή Ελλάδα και τη δυτική Μικρά Ασία, ενώ η εδαφική χερσαία έκταση του Αιγαίου πελάγους συνέδεε αυτές τις περιοχές μεταξύ τους και με την Αφρική. Κατά τη διάρκεια της Μέσης και ιδίως της Νεότερης Παλαιολιθικής εποχής, τα διάσπαρτα λίθινα πελεκητά εργαλεία στο χώρο της Αιτωλίας και Ακαρνανίας (όπως αυτά που βρέθηκαν στο Σπήλαιο Γαλατά της Βαράσοβας) μαρτυρούν την έντονη παρουσία του ανθρώπου. Πρόκειται για κυνηγούς και τροφοσυλλέκτες που ζούσαν στον κάμπο ή σε σπηλιές. Το θαυμάσιο οικοσύστημα της περιοχής που υδροδοτείται από τον Αχελώο, τον Εύηνο, τον Μόρνο αλλά και από τις λίμνες της, ευνοούσε κάθε μορφή οικονομίας. Η περιοχή θα πρέπει να υπήρξε τόπος και χειμερινής εγκατάστασης των κυνηγών όταν, πριν από 20000 ως 10000 περίπου, επικράτησε στην Ελλάδα κλίμα εξαιρετικά ψυχρό. Όμως, το 8500 π.Χ. εγκαθίσταται οριστικά κλίμα εύκρατο, αρχίζει το Ολόκαινο και μάλλον λήγει η Παλαιολιθική εποχή.