Οικόσιτη και εξημερωμένη νοικοκυρά ή γυναίκα με αποκλίνουσα συμπεριφορά; Σύζυγος στον αργαλειό ή νεράιδα και μάγισσα; «Πολιτισμός» ή ετερότητα; Ο συγγραφέας, αν και εμπνέεται κυρίως από τις Βάκχες, την «πολιτεία του Διονύσου», εστιάζει και σε άλλες τραγωδίες του Ευριπίδη (Άλκηστις, Μήδεια, Ιππόλυτος, Ελένη, Ιφιγένεια εν Αυλίδι και εν Ταύροις, Ικέτιδες), για να στοιχειοθετήσει την άποψη ότι η ιδιόλεκτος του ποιητή υποστηρίζει μια πολιτική αλληγορία που προβάλλει το διονυσιακό ιδεώδες στο πολιτειακό γίγνεσθαι. Στις Βάκχες, ο Διόνυσος υποβάλλει την επίγεια εξουσία στην ύστατη δοκιμασία: την αλλαγή φύσεως. Οι κοσμογονικές δυνάμεις της Μετ-Αμφίεσης αποκαλύπτονται, και ο θεός ιδρύει επί σκηνής την πολιτεία του. Οι καρτεσιανές κατηγορίες αδυνατούν να προσεγγίσουν την προ-ορθολογική σκέψη. Για να πάρει ο συνδυασμός θεάτρου και πολιτικής κεντρική θέση, οφείλουμε να ανατρέξουμε στις φιλοσοφικές καταβολές του Ευριπίδη, τον Αναξαγόρα και τους Σοφιστές. Ο ευτελισμός των αρχόντων, η αποκατάσταση του γυναικείου γένους στη σφαίρα της χαμένης του ιερότητας, η παλινόρθωση μιας προγονικής λατρείας που εκπροσωπούν οι Μαινάδες, αμφισβητούν έμμεσα τον κρατούντα Λόγον. Η υποχρεωτική υποταγή στον έλλογο πολιτισμό εξωθεί τη βάρβαρη Μήδεια στο έγκλημα που της υποβάλλει το ομαδικό ασυνείδητο. Επιλέγοντας να προβάλει, από το γένος των γυναικών, εκείνες που στασιάζουν, ο Ευριπίδης συνοψίζει στο πρόσωπό τους την πολιτική στάσιν όλων των περιθωριοποιημένων κοινωνικών κατηγοριών.