Καθοριστικής σημασίας για την αγγειοπλαστική ήταν η ανακάλυψη του τροχού γύρω στο 2000 π.Χ. Στους κλασικούς χρόνους η παραγωγή έχει προσλάβει βιοτεχνικό χαρακτήρα. Νερό, χώμα καθαρό και καύσιμη ύλη είναι οι πρώτες ύλες στο εργαστήριο. Στον ζυμωμένο πηλό ο αγγειοπλάστης έδινε σχήμα με τη βοήθεια του τροχού. Το αγγείο στέγνωνε στη σκιά και ζωγραφιζόταν πριν ψηθεί στους κεραμικούς κλιβάνους (καμίνια). Στους πλινθόκτιστους, διώροφους κλιβάνους, κάτω φτιάχνεται η φωτιά και στην εσχάρα στοιβάζονταν τα αγγεία. Οι διάτρητες εσωτερικές επιφάνειες και η οπή στην κορυφή της θόλου εξασφάλιζαν την ομοιόμορφη κυκλοφορία της θερμότητας. Η υψηλή τεχνολογία ψησίματος δημιούργησε την πυκνότητα των χρωμάτων, τη στιλπνότητα και τις λεπτές αποχρώσεις τους.