Ο σεισμός του 1978 στη Θεσσαλονίκη προσφέρει στη συγγραφέα την αφορμή να εκφράσει τις σκέψεις και τις ανησυχίες της, να διαπιστώσει τις ελλείψεις και τα νομοθετικά κενά που οφείλει να αντιμετωπίσει η Πολιτεία για να διασώσει τα μνημεία της πόλης. Η Θεσσαλονίκη αποκάλυψε ότι οι ζημιές από σεισμό θα ήταν πολύ μικρότερες, αν η συντήρηση των μνημείων είχε ήδη εξασφαλίσει τη στατική τους επάρκεια. Ότι η Αρχαιολογική Υπηρεσία πάσχει όχι μόνο από πενιχρή χρηματοδότηση αλλά και από την ανυπαρξία κατάλληλου επιστημονικού και εργατοτεχνικού προσωπικού. Και για τους δύο αυτούς λόγους, οι αρχαιολόγοι συνεργάστηκαν τότε με το Υπουργείο Δημοσίων Έργων. Όταν, 18 μήνες αργότερα, το έργο ανατέθηκε στη Βυζαντινή Εφορεία Αρχαιοτήτων, οι στατικές μελέτες σταμάτησαν ελλείψει πολιτικών μηχανικών. Μεταξύ άλλων προτείνονται η θέσπιση μεταπτυχιακού τμήματος αναστηλωτικών σπουδών, υπηρεσιακά σεμινάρια μετεκπαίδευσης, ανανέωση του προπολεμικού αρχαιολογικού νόμου, αποκέντρωση των αρμοδιοτήτων προς τις περιφέρειες.