Ο «ανεικονικός εγχάρακτος ρυθμός (sgraffiti)» εμφανίζεται στα τέλη του 14ου ή τις αρχές του15ου αιώνα και διαρκεί ως τα μέσα του 16ου. Έχουν βρεθεί σκύφοι, πινάκια και υδροδοχεία. Η εύρεση τριποδίσκων που ο ρόλος τους μέσα στον κλίβανο ήταν να εμποδίσουν τα στοιβαγμένα κεραμικά να κολλήσουν μεταξύ τους, πιστοποιεί την ύπαρξη κεραμικών εργαστηρίων στη Λάρισα, τα Τρίκαλα και τον Τύρναβο. Τα αγγεία καλύπτονται μετά το πλάσιμο με λευκό επίχρισμα (μπαντανά) κι ο κεραμέας, πριν τα βάλει για ένα πρώτο ψήσιμο, χαράζει τα ποικίλματα με ακιδωτό εργαλείο. Το κρύο, ψημένο σκεύος χρωματίζεται κατά τόπους με πράσινες και καστανοκίτρινες πινελιές, επαλείφεται με διαφανές γιάλωμα και ξαναμπαίνει στον κλίβανο. Οι αγγειοπλάστες πειραματίστηκαν με το «κρακελάρισμα» (επιφανειακά ραγίσματα του γιαλώματος σε πυκνό δίκτυο), που θυμίζει την ηθελημένη αυτή τεχνική στις κινέζικες πορσελάνες. Ο συγγραφέας τονίζει την υψηλή τέχνη της κατασκευής και της εφυάλωσης, τον αμέριμνο και ατίθασο αυθορμητισμό που πηγάζει από τα ελικοειδή σχέδια και τους ρόδακες. Με την εδραίωση των Τούρκων στον ελληνικό χώρο η τεχνική του sgraffito εγκαταλείπεται.